Ruud Snel
Vers van de Pers
Wat is er binnen gekomen op onze redactie ???
Absorberen aangeraden !!!
!!! Reacties worden op prijs gesteld !!!
Vers van de Pers
Herman Frijlink
Straatvechters in de ring
Onze dagelijks informatievoorziening is zo’n gigantische chaos geworden dat de Italiaanse auteur Elena Ferrante zich in haar boek ‘Toevallige bedenksels’ afvraagt of het nog wel mogelijk is om “waar te nemen met vooruitziende blik.” Nog niet zo lang geleden was die vraag veel minder actueel, omdat de dagelijkse informatie- voorziening tamelijk overzichtelijk was. Je had journalisten van kranten, bladen en omroepen die overheden en bedrijfsleven bekritiseerden, en je had hun tegenvoeters, voorlichters van bedrijven en overheden, die de zaken zo mooi mogelijk voorstelden.
Maar voorlichters werden communicatieadviseurs en journalisten werden werknemers van mediaconcerns. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat journalisten zich minder goed bewust zijn van de invloed die ze hebben en dat communicatieadviseurs dat veel beter beseffen. Ik weet niet wat erger is. Wel weet ik dat de relatie tussen beide beroepsgroepen me doet denken aan boksers die in de twaalfde ronde vermoeid elkaars armen afklemmen, tot het publiek er genoeg van krijgt en de ring bestormt. De scheidsrechter, de overheid, is de greep op de situatie kwijt en dreigt onder de voet te worden gelopen door de vechtersbazen die de woedende menigte aanvoeren en verdacht veel lijken op Orban, Le Pen, Poetin, Farage, Wilders, Salvini, Höcke en Dewinter. Iemand vergeten? O ja, Trump, de troefkaart van eenieder voor wie het gedachtengoed van ‘Blut und Boden’ ‘gefundenes Fressen’ is.
Onlangs zag ik ‘Civil War’, een film die een griezelig realistisch beeld geeft van de manier waarop een nieuwe Amerikaanse Burgeroorlog er uit zou kunnen zien, compleet met een bombardement van het Capitool en een bestorming van het Witte Huis. Het is maar een film, zegt U? Ja, maar dan wel eentje met de vooruitziende blik van de regisseur, Alex Garland. Hij was al een jaar bezig met de film, toen Trump-aanhangers in 2021 het Capitool bestormden.
Popelen en piepelen
Waar meer vrouwen dan mannen wonen wordt vooral progressief gestemd en waar meer mannen wonen conservatief. Geen ramp, ware het niet dat bij een mannenoverschot niet alleen het conservatisme groeit, maar ook de misdaad, seksueel geweld en prostitutie, blijkt uit onderzoek van Mark van Vugt, hoogleraar evolutionaire psychologie, verbonden aan het Amsterdam Leadership Lab van de Vrije Universiteit.
Een ruk naar rechts is dus geen goed nieuws, zeker niet als die ruk ook populistisch is. Want als populistische partijen de macht krijgen is dat slecht voor de economie. Dat blijkt uit onderzoek van het gerenommeerde Institut für Weltwirschaft in Kiel naar het effect op de economie van populisten die regeerden in de periode van 1900 tot 2020. De onderzoekers definieerden een populist als een politicus voor wie de tegenstelling tussen volk en elite leidend is.
Zodra een populist aan de macht komt, zo blijkt uit het onderzoek, daalt het Bruto Binnenlands Product. Dat komt doordat populisten wel graag geld uitgeven maar zich niet bekommeren over de vraag waar dat vandaan moet komen. Ook beperken ze graag import en export en buitenlandse investeringen, hebben ze een hekel aan onafhankelijke rechters en journalisten en minachten ze de democratische instellingen waar ze gebruik van maken. Je hoeft je de uitspraken van Wilders dienaangaande maar te herinneren en je weet hoe laat het is.
Maar die populisten doen dat toch allemaal voor het volk? Zou het? Wat heeft het volk dan aan groeiende schulden en daling van het Bruto Binnenlands Produkt? Niks, sterker nog, het gaat er op achteruit, alle verkiezingsbeloftes ten spijt. Zo gaat de beloofde verhoging van bijstand, minimumloon en AOW niet door, dankzij de bemoeienis van de BBB. De tegenvaller is het grootst voor alleenstaanden op bijstandsniveau. Maar ja, wie popelt om te regeren, piepelt desnoods zijn stemmers
Woke en het weefsel van de teelbal
Als je als jongere van geslacht wilt veranderen ga je een transitie in die onomkeerbaar is. Zo loop je het risico dat je onvruchtbaar wordt. Je zou zeggen dat je dan wel heel goed moet nadenken voordat je je leven op de kop gaat zetten.
Je kunt het nadenken ook nalaten, als je ‘woke’ genoeg bent. ‘Woke’betekent volgens Van Dale ‘gespitst op sociaal onrecht.’ In dit geval wil dat zeggen dat transpersonen toegang willen hebben tot alternatieve methoden om de vruchtbaarheid veilig te stellen. Zo is het volgens NRC van 4 april 2024 mogelijk om “het nog onrijpe weefsel van de teelbal op te slaan.” Die mogelijkheid is echter alleen weggelegd voor jongens die onvruchtbaar worden door behandeling wegens kanker. Jongens die van geslacht veranderen krijgen die mogelijkheid niet. Ook voor jonge vrouwen is er een alternatief. Zij kunnen een geslachtsoperatie ondergaan zonder hun vruchtbaarheid te verliezen. Daarvoor moet je dan wel naar Duitsland.
Tja, is dat erg? Kun je een jongen die behandeld wordt voor kanker vergelijken met een jongen die vrouw wil worden? Houdt ‘woke’ in dat iedereen altijd recht heeft op alles wat mogelijk is ongeacht zijn of haar genderidentiteit of seksuele geaardheid en ongeacht het aantal varianten? Het maandblad Elle telt er intussen 8: lhbtiqapc. Als we voor elke denkbare variant een letter reserveren is komen we nog letters tekort. Gelukkig kent het Chinees 56.000 letters, waar we even mee vooruit kunnen.
Ik zie in ‘woke-isme’ geen gevaar voor de samenleving, zoals mevrouw Yesilgöz en andere rechtse politici die hun blik vernauwen tot één seksuele variant. Even benauwend lijkt het me dat de lhbtiqapc-ers hun identiteit ontlenen aan sekse en gender. Het wordt tijd dat ze samen met Yesilgöz in transitie gaan, van blikvernauwing tot bewustzijnsverruiming.
De overbodigheid van Morele Ambitie
‘Dieu le veult,’ God wil het, stond er op het plaatje dat ik als 10-jarige bekeek in een boek over het leven van Godfried van Bouillon, een van de leiders van de Eerste Kruistocht. Ik had geen idee dat ‘Dieu le veult’ oud-Frans was en dat het niet God was die iets wilde maar de paus die wist wat God wilde, zoals profeten zich van oudsher beroepen op een macht buiten zichzelf waarvan alleen zij kennis hebben.
Of het nu gaat om de Drie-enigheid van God, de onfeilbaarheid van De Partij, of de juistheid van het ‘Gesundenes Volksempfinden,’de pastoor, de partijsecretaris of de politicus verkopen het ons als iets dat niet voor discussie vatbaar is. Hoe onwaarschijnlijker het verhaal, des te gretiger nemen we het over, zoals ultra orthodoxe christenen de ondergang van de wereld, de Apocalyps, van harte welkom heten omdat ze de Bijbel, Gods Woord, letterlijk opvatten.
Ook het kapitalisme kent zulke leerstukken, bijvoorbeeld de noodzaak van economische groei door vernieuwing. Dat groeien niks meer betekent dan groter worden en dat je ook kunt streven naar kleiner of minder is vloeken in de kerk van Mammon, de god van het geld, zoals ook het besef taboe is, dat je vernieuwing kunt gebruiken om te verbeteren wat je hebt, zonder groei.
Soms denk ik dat het onwrikbare geloof in geld en groei taant. Maar ik heb het nog niet gedacht of een nieuwe profeet en een nieuw geloof dienen zich aan om het gat op te vullen: Rutger Bregman en zijn Morele Ambitie. Blijkbaar missen we die. Ik geloof er niets van. Zolang een pauselijke oproep tot vrede al weinig of niets uithaalt, zijn het geloof in Morele Ambitie en zijn profeet net zo overbodig, verleidelijk en schadelijk als een biertje voor een alcoholist.
Gazanen het slachtoffer van Hamas
Iedereen is het erover eens dat Israël in Gaza oorlogsmisdaden pleegt. De media komen woorden tekort om de misdadigheid van de Israëliërs breed uit te meten, bijvoorbeeld door Netanyahu te vergelijken met Hitler. Intussen blijft Hamas in de publieke opinie buiten schot.
Dat klopt niet, al was het alleen al omdat Hamas niet hetzelfde is als ‘de Palestijnen,’ zoals ook ultraorthodoxe kolonisten niet hetzelfde zijn als ‘de Israëliërs.’ Wel hebben aanhangers van Hamas en ultraorthodoxe Israëliërs gemeen dat ze fanatiek geloven in een ideaal, gebaseerd op het verleden.
Zoals men aan Israëlische zijde droomt over herstel van het rijk van David en Salomo, zo streeft Hamas naar hereniging van alle Palestijnse gebieden, inclusief delen van Jordanië, Syrië en Libanon. Beiden willen de ander verdrijven uit dat gebied en beiden zijn zo fanatiek dat ze het gebruik van geweld gewoon vinden. Hoe groter het verschil is tussen ideaal en werkelijkheid, des te groter de bereidwilligheid om bloed te vergieten. Niet voor niks betekent het Latijnse ‘fanaticus’ ‘bezetene,’ of ‘buiten zinnen.’
Nu wil ik wedden dat de gemiddelde inwoner van Gaza wel bij zinnen is, en gewoon een goed leven vraagt voor zichzelf en zijn naasten. Maar dan is hij bij Hamas aan het verkeerde adres. Ik bedoel: het staat buiten kijf dat de Israëlische regering bezig is een ramp te veroorzaken. Maar wat helemaal uit het zicht van de traditionele en sociale media lijkt te zijn verdwenen is, dat Hamas niet alleen de moord op 1200 Israëlische burgers heeft gepland maar ook de gewelddadige reactie van de Israëlische regering. Hamasleider Khalil al Hayya vertelde de New York Times op 9 november 2023, dat dit nodig was om de Palestijnse kwestie weer op de agenda te krijgen. Hamas offert willens en wetens de eigen mensen op.
Borealiteit op ijs
We zijn nog niet klaar met series en boeken over de Tweede Wereldoorlog, zijn kampen en zijn slachtoffers, of de Derde komt eraan. Rusland bewapent zich als een dolle, Oekraïne wat trager, dankzij het gebrek aan steun van populistisch rechts, en de defensiebudgetten stijgen. We staan erbij en kijken ernaar, slaapwandelend, net zoals onze grootouders en overgrootouders aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, precies 90 jaar geleden.
De geschiedenis herhaalt zich niet maar de huidige hoofdrolspelers zijn wel dezelfde als toen: Rusland, Frankrijk, Engeland, en een Amerika dat zich liever niet in een Europese oorlog stort. Zou het veel uitmaken dat dit keer niet Duitsland maar Rusland als de te bestrijden agressor wordt gezien? Voor historici wel, maar voor de burgers van Oekraïne niet.
Dat is nooit duidelijker geworden dan in Babi Jar, een boek van de uit Kiev afkomstige schrijver Anatoli Koeznetsov. Babi Jar is het ravijn dat grensde aan Kiev en dat door de nazi’s gebruikt werd als executieplaats van 33.771 Joodse inwoners, en daarna van vele anderen, o.a. 70.000 Russische militairen. In de jaren dertig hadden de bolsjewieken van Stalin al 3,5 miljoen Oekraïners de dood ingejaagd, omdat ze niet wilden meewerken aan collectivisatie van de landbouw. De oorlog zelf maakte er nog eens 5,5 miljoen slachtoffers bij. Of het nu nazi’s waren of communisten, de burgers van Oekraïne werden vermalen als tussen twee molenstenen.
De ultra-nationalist Poetin bewondert en imiteert de agressie van massamoordenaar Stalin. Rechtse partijen praten dat goed, niet alleen het Forum voor Democratie met de boreale kletspraat die ontleend lijkt aan Tolkiens Ban van de Ring, maar ook de Partij voor de Vrijheid. Rechts heeft zijn eigen bo-realiteit. O nee, ook de liefde voor Poetin ligt in de ijskast, waarschijnlijk die van een Siberisch strafkamp.
