Ruud Snel
Vers van de Pers
Wat is er binnen gekomen op onze redactie ???
Absorberen aangeraden !!!
!!! Reacties worden op prijs gesteld !!!
Vers van de Pers
Herman Frijlink
Hufter 2 van 4
Ik heb het wel eens betreurd dat kerk en geloof sinds de jaren zestig randverschijnselen zijn geworden. Immers, wat is ervoor in de plaats gekomen? Niks, behalve dan dat veel hetzelfde is gebleven, zoals bijvoorbeeld het verschijnsel dat het ene totalitaire systeem nog niet weg is of het andere staat alweer klaar. Wat ze gemeen hebben is de hufter.
Wat dat is, een hufter? De woordenboeken vinden dat het iemand is die lomp, onbeschoft of bot is. Daarnaast noemen ze als synoniem ook dikdoener, opschepper of proleet, en nog grovere kwalificaties als ploert, schoft of klootzak. Het etymologisch woordenboek van Van Dale zegt dat ‘huft’ afgeleid is van ‘hucht’, wat paal of galg betekent. Een hufter is dus iemand die aan de galg thuishoort.
Hoe herken je een hufter? Dat hangt van de omstandigheden af, maar ik zou hem als volgt beschrijven:
Hij neemt veel ruimte in en praat permanent te hard, want een ander volume kent hij niet. Voordringen is zijn tweede natuur.
Hij kijkt neer op zwakkeren en geniet er van hen te vernederen. Dat anderen dit ‘grensoverschrijdend’ noemen ontlokt hem slechts hoongelach en het stimuleert hem om er nog een schepje bovenop te doen.
Hij heeft een hekel aan verandering, aan andersdenkenden en aan iedereen die niet is als hij, want hij is normaal. Daarom draagt hij graag een uniform, momenteel een spijkerbroek, zwart jack en hoodie.
Tien tegen een dat hij stemt op de PVV, de BBB of rechts daarvan. Waarschijnlijk is de hufter ook goed vertegenwoordigd in de VVD.
Heeft rechts dan een monopolie op hufterigheid? Nee, maar het huftergehalte van een groep neemt toe naarmate die extremer is, of het nu links of rechts is, religieus of niet-religieus. Want de hufter is van alle tijden en plaatsen, ook in de kerk.
Hufter 1 van 4
“Stel je voor”, zei de man bij wie ik jaren geleden in therapie kwam, “stel je voor, dat je met een groepje jongens van jouw klas over straat loopt. Je bent dan een jaar of 13. Jullie lopen te slenteren op zoek naar vertier. Gelukkig zien jullie bij een heg een musje liggen. Het is op sterven na dood maar het beweegt nog wel. De belhamel van jullie groepje tikt het musje aan met de neus van zijn schoen, en nog eens en nog eens. En dan tilt hij zijn voet op met de bedoeling het musje te vertrappen. Wat zou jij dan doen? Niet nadenken nou.”
Pfffft, wat een vraag. Wat ik dan zou doen? Graag had ik willen zeggen dat ik die hufter een opzij zou duwen of desnoods op zijn bek slaan, maar dan zou ik me dapperder voordoen dan ik was. O nee, niet nadenken.
“Euh, euh”, zei ik, “euh, ik zou, denk ik, een halfhartige poging doen om hem tegen te houden.” Hij merkte dat ik me geneerde, keek me aan en zei: “Nou, u zou eens moeten weten hoeveel mensen zeggen dat ze in zo’n situatie helemaal niks zouden doen.”
En daardoor, bedenk ik nu, krijgen de hufters vrij spel, meer dan ooit. We houden ons in, uit fatsoen, denken en hopen we. Of is het gewoon uit angst om zelf het doelwit te worden van de hufters?
(Dit is het eerste van een reeks stukjes over wat ik ‘verhuftering’ noem. Daaronder versta ik gedrag waarin alles draait om het eigenbelang en waarin andermans belang niet meetelt. Niks nieuws, misschien. Maar tekenend is wel dat de overeenkomsten tussen wat er momenteel gaande is en wat er gebeurde in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw eerder worden afgedaan als linkse praatjes dan serieus genomen.)
De stem van mijn vader
Zo eenvoudig als het kan en zo moeilijk als nodig is. Dat is het ideaal van iedereen die in opdracht teksten schrijft. Alleen is ter wille van het publieke debat van lieverlee meer de nadruk komen te liggen op de eenvoud, ten koste van de complexiteit die werkelijkheid heet. Managers en ambtenaren van allerlei rang en stand en vooral politici doen hun best om lastige kwesties te versimpelen tot one-liners die het goed doen als krantenkoppen. Het is geen toeval dat Wilders, Bosma en Van der Plas veel ervaring hebben als tekstschrijver en journalist.
Het idee is dat de gemiddelde kiezer duidelijkheid wil en dat je daarom het beste kunt afdalen naar zijn niveau, precies zoals uitgevers van kinderboeken ervan uit lijken te gaan dat simpel geschreven kinderboeken bij uitstek geschikt zijn voor kinderen uit niet-intellectuele milieus. Elitairder kun je het niet krijgen. Maar het is ook een groot misverstand.
Mijn vader bijvoorbeeld met zijn 7 jaar lager onderwijs brak bij het Bijbel lezen, tweemaal daags, zijn tong over oudtestamentische namen als Rehabeam, Salmanasser of Tiglatpileser, ingebed in het 17eeeuwse Nederlands van de Statenvertaling. Dat verhinderde hem niet om struikelend over die moeilijke namen te blijven voorlezen, aanvankelijk uit de kinderbijbel van Anne de Vries en de Statenvertaling en naderhand uit de nieuwe Bijbelvertaling van 1951.
Voor mij, mijn broer en zusjes waren al die moeilijke namen en wonderlijke verhalen heel eenvoudig. We kenden en herkenden in de stem van mijn vader de klanken van de woorden en zinnen, ook al begrepen we er niks van, zeker niet volgens de gangbare definitie van ‘begrijpend lezen’. Maar uit die dagelijkse herhaling van klanken, woorden en zinnen woorden kwam wel langzamerhand het begrip voort van wat er steeds opnieuw verteld werd, zoals een schip opdoemt uit dichte nevel.
De zon schijnt, de muziek verstomt
Rechtse politici hebben er een bloedhekel aan als je hun ideeën vergelijkt me die van hun voorgangers van 100 jaar geleden. Begrijpelijk, want ze willen er niet aan herinnerd worden dat die ideeën toentertijd de voedingsbodem waren voor dood en verderf op een schaal waar je je nauwelijks een voorstelling van kunt maken. Voor linkse politici en hun aanhang geldt overigens precies hetzelfde. Zo wilden ze niet inzien dat Stalin en Mao Hitler in bloeddorst naar de kroon staken en overtroffen.
Wat rechts en links in hun radicale vorm ook gemeen hebben is, dat ze een hekel hebben aan kunst en cultuur. Het is niet realistisch genoeg of niet volks genoeg of geen van beide. In ieder geval moet kunst kloppen met het ‘Volksempfinden’. Honderd jaar later vinden we dat idee van de volkservaring terug bij premier Schoof. Zo vindt hij het belangrijk dat “Nederlanders een asielcrisis ervaren”, want “getallen is een loos begrip”. Sic.
Alleen geldt dat niet voor vermogende Nederlanders. Die ervaren belasting betalen als zo onrechtvaardig dat het kabinet 6,4 miljard euro leent om hen een deel van de vermogensbelasting terug te betalen. Omdat die lening ten laste komt van de staatsschuld betalen alle belastingbetalers, ook die met de laagste inkomens, mee aan het vermogen van de rijkste Nederlanders.
Vergelijk dat met het kunst- en cultuurbeleid van de afgelopen decennia. Als gevolg daarvan hebben de rechtse kabinetten sinds 2007 233 van de 245 muziekscholen in Nederland om zeep geholpen. Blijkbaar ervaarden de betrokken bestuurders en hun kiezers de muziekscholen, hun leraren en leerlingen als asielzoekers die je kunt missen als kiespijn. De zon schijnt voor iedereen, maar niet voor iedereen die muziek wil leren maken. Mij herinnert dat aan de tijd dat men in nazikringen zei: “Als ik ‘cultuur’ hoor, trek ik mijn revolver.”
De Telegraaf liegt dat het gedrukt staat
“Ik weet het allemaal best. Ik kan het alleen niet goed opschrijven.” Hoe vaak heb ik dat liedje niet gehoord in mijn werk als ghostwriter en scriptiedokter, of het nu een student, een politicus of een manager was. Nooit kwam het in hun hoofd op dat niet goed schrijven wijst op niet goed denken, laat staan dat ze begrepen hoe de Vlaamse schrijver Louis Paul Boon hun smoesje samenvatte: geniaal maar met te korte beentjes.
Geniaal kun je de redactie van de Telegraaf niet noemen, maar ze weten wel hoe ze hun gedachten op papier moeten zetten. Nog beter weten ze wat ze moeten weglaten om, in de woorden van voormalig hoofdredacteur Paul Jansen, te functioneren als “de thermometer van de samenleving”.
Neem nou politiek commentator Wouter de Winther, die precies weet hoe hij de koorts in de samenleving kan aanwakkeren om vervolgens te constateren dat de patiënt koorts heeft. Zo beweert hij in De Telegraaf van 9 september jl., dat de PvdA/GL “de problemen rond immigratie en integratie vrijwel onbenoemd laat” onder de kop: “Timmermans ontkent migratieproblemen.” Dat is een klinkklare leugen, want in Trouw van 14 juni jl. zei Timmermans: “We moeten een plan hebben hoe we omgaan met mensen die hiernaartoe willen komen. Als je iedereen toelaat, blaas je de verzorgingsstaat op.”
Ook maakt Wouter Thermometer geen onderscheid tussen 88 procent arbeidsmigratie en 12 procent asielmigratie. Voor hem maakt het niks uit, want als rechtgeaard activist heeft hij maar één doel: Frans Timmermans afbranden. En het doel heiligt de middelen, zoals de Jezuïeten in de 16de eeuw al zeiden voor ze je op de brandstapel zetten. Wie zo de waarheid geweld aandoet, meet niet de temperatuur van de samenleving maar maakt haar ziek.
AI is diefstal
Mijn kleindochter Mette vloog me angstig om mijn nek toen ze Oti, de kleine orang oetan, uit een brandende boom zag vallen in de animatiefilm Oti, het Grote Jungle avontuur. In de film slaagt Oti erin om de wereld te alarmeren over de manier waarop een grote palmolieproducent zijn leefgebied platbrandt en vervangt door een monocultuur van palmbomen. De film was dus politiek correct, de term waarmee politiek rechts het protest tegen de verwurging van ons leefmilieu afdoet als een linkse hobby.
Maar politiek correct of niet, ga er toch maar heen met de kindjes en de kleinkindjes, want het is gewoon een leuke animatiefilm, ook voor kinderen die als volwassene door het leven gaan. Afgezien daarvan, alles is beter dan de huichelarij van ondernemingen als Shell en ING met hun vertoon van duurzaamheid. Ze bedoelen het goed natuurlijk, voor de consument en vooral voor de aandeelhouder, maar dat maakt ze des te huichelachtiger.
Neem nou KPN Nederland dat zich erop beroemt ‘een van de groenste telecombedrijven ter wereld’ te zijn. Tegelijkertijd omarmt en promoot het bedrijf Artificial Intelligence, ondanks de wetenschap dat het beantwoorden van een vraag met behulp van AI minstens 10 keer zoveel energie verbruikt als antwoorden zonder hulp van AI. En dan te bedenken dat AI van zichzelf niks van waarde toevoegt, behalve de extreme snelheid waarmee het data verwerkt, andermans data wel te verstaan, handmatig gecontroleerd, o.a. door Oegandezen die volgens het Britse weekblad The Economist 10 uur per dag werken voor 1,20 euro per uur. Met andere woorden, technologiebedrijven laten ons betalen voor het gebruik van AI-programma’s die gevoed worden met data die ze van ons hebben gestolen. Een sigaar uit eigen doos, netjes gezegd.
Maar voor we ons dat realiseren moeten we waarschijnlijk eerst uit een brandende boom vallen.
